
Tengo una soledad
tan concurrida
tan llena de nostalgias
y de rostros de vos
de adioses de hace tiempo
y besos bienvenidos
de primeras de cambio
y de último vagón
tengo una soledad
tan concurrida
que puedo organizarla
como una procesión
por colores
tamaños
y promesas
por época
por tacto
y por sabor
-Mario Benedetti-
...hoy entre mis manos, un viaje a visitar los cubos de la memoria...
4 comentarios:
sin un temblor de más me abrazo
a tus ausencias,que asisten,y me asisten...
pero el rostro de vos mira a otra parte,con sus ojos de amor que ya no aman,miran y miran,y apagan mi jornada...
las paredes se van;queda la noche...
las nostalgias se van...
no queda nada...
ya mi rostro de vos cierra los ojos
y es una soledad
tan desolada...
Me encanta leerlo... gracias...
Tens una soledat tan concurrida, tan plena de nens menuts, amics que et visiten, telefonades diàries, pensaments que et dediquem des de lluny...
Tan concurrida.
Elena
Ets més bonica....
Gràcies guapa...i sí, ho sé...deuria estar més agraïda per tot....
Publicar un comentario